ΜΕΓΑΛΑ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ

Από το βιβλίο «Μίλησα με τον Άγιο Νεκτάριο»,

19) Ο Άγιος Νεκτάριος εξαφάνιζε την Αίγινα στην Κατοχή

Άκου δω. Παντού γίνανε του κόσμου τα εγκλήματα. Κάψανε τα Καλάβρυτα, κάψαν τα χωριά όλα. Εδώ, δεν εράγισε ούτε πέτρα. Δεν άνοιξε μύτη. Για τη χάρη του Αγίου.
Μιλώ για την Κατοχή. Ο γερμανός διοικητής Αθηνών, έλεγε ότι άμα περνάγανε τ’αεροπλάνα τους και πήγαιναν στην Κρήτη, δεν βλέπανε την Αίγινα. Ούτε καταχνιά ήταν, ούτε τίποτα. Κι όμως! η Αίγινα πουθενά. Τη σκέπαζε ο Άγιος. Από τον καιρό που ήρθε ο Άγιος στον τόπο μας, πάμε από το καλό στο καλύτερο.

(Από το βιβλίο «Μίλησα με τον Άγιο Νεκτάριο», Β΄ Τόμος)

20) Το Θαύμα στον πόλεμο του 1940 και τα κεραμίδια

Κάποιος νέος διηγόταν: «Είμαι Πειραιώτης. Μόλις επέστρεψα από το αλβανικό μέτωπο. Κινδύνεψα. Δίπλα μου ακριβώς, έπεσε μια οβίδα. Άνοιξε ολόκληρο πηγάδι. Εκείνη τη στιγμή, έρχεται αστραπιαία ένας παπάς – πού βρέθηκε; - και μου δίνει μια γερή σπρωξιά. Μ’ έριξε στο χώμα, αντίθετα από την οβίδα. Γλίτωσα, κυριολεκτικά από Θαύμα.

Όταν γύρισα στον Πειραιά, άρχισα να ρωτώ γνωστούς παπάδες και να κοιτάζω φωτογραφίες Ιερωμένων, για να βρω τον παπά μου μ’ έσωσε. Εκείνος, μόλις μ’ έσπρωξε, εξαφανίστηκε. Ταραγμένος όπως ήμουν, ούτε που μού ’κοψε να τον αναζητήσω εκείνη τη στιγμή. Ανάμεσα στις φωτογραφίες που μου δείξανε, ήταν και μια του Αγίου Νεκταρίου. Αυτός είναι! Φώναξα ανατριχιασμένος.

Γι’ αυτό έρχομαι στο Μοναστήρι του. Ήθελα κι εγώ, κάτι να προσφέρω στο Μοναστήρι του. Ρώτησα κι έμαθα ότι έσπασαν τα κεραμίδια τους και δεν είχαν χρήματα οι Μοναχές να τα επισκευάσουν. Ανέλαβα εγώ. Θα τα κάνω καινούργια απ’ την αρχή. Γι’ αυτό πηγαίνω. Είναι η δεύτερη φορά.

Όταν πρωτοπήγα, με υποδέχτηκαν οι Μοναχές, δίχως να με γνωρίζουν.

«Ήρθατε για τα κεραμίδια;» με ρώτησαν!

Τα έχασα. Δεν είχα πει τίποτα σε κανέναν. Βλέποντας την απορία μου, μου είπαν:

«Ήρθε χτες βράδυ χαρούμενος ο Δεσπότης μας (σ.σ. ο Άγιος) και μας το είπε!…» ».
(Από το βιβλίο «Μίλησα με τον Άγιο Νεκτάριο», Β΄ Τόμος)

Σημείωση: Ο Άγιος Νεκτάριος έχει Κοιμηθεί από το 1920, δύο δεκαετίες δηλαδή και περισσότερο πριν συμβούν όλα τα γεγονότα που περιγράφονται παραπάνω!

21) Η μετά θάνατον Εμφάνιση του Αγίου Νεκταρίου στον χωροφύλακα

Όταν ακόμη ζούσε ο Άγιος έλεγε εις ένα χωροφύλακα άπιστον, να πιστέψει. Ότι υπάρχει δηλαδή Θεός, να μετανοήσει, να εξομολογηθεί, να εκκλησιάζεται, να κοινωνεί. Ο χωροφύλαξ όμως δεν επίστευε σε τίποτα. Πάντως ήλθεν εποχήν που ο χωροφύλαξ μετετέθη επί 12 χρόνια, από την Αίγιναν εις την Μακεδονίαν.

Μετά όμως ξαναγύρισε εις την Αίγιναν, εις την παραλίαν της Αιγίνης, συνήντησε τον Άγιον Νεκτάριον, ο οποίος του επανέλαβε τα ίδια περί πίστεως λόγια. Εις την συνέχειαν ο χωροφύλαξ επήγε εις το καφενείον και ευρήκε τους παλαιούς του φίλους και συν τοις άλλοις τους είπε:

"Εντύπωση μεγάλη μου κάνει πως αυτός ο Ηγούμενος της Αγίας Τριάδος (της Μονής του Αγίου) ζει ακόμη".

"Ποιος Ηγούμενος;" τον ρωτούν.

"Ο Ηγούμενος της Αγίας Τριάδος".

"Μα ο Ηγούμενος της Αγίας Τριάδος, έχει πεθάνει τρία χρόνια τώρα".

"Πώς είπατε, έχει πεθάνει τρία χρόνια; Μα εγώ τώρα τον συνάντησα στο δρόμο και τα είπαμε!".

Ιερά συγκινήσις κατέλαβε πάντας, ως και τον χωροφύλακα όταν διαπίστωσε ότι ο Άγιος παρουσιάσθηκε για να τον συνετίσει και τρέμοντας επήγε εις το Μοναστήρι και προσεκύνησε μετανοημένος, τον Χριστόν και τον Άγιον Νεκτάριον.

Πηγή: http://forum.athos.gr/index.php/topic,2153.0.html

22) Το Θαύμα της βροχής

Άλλη μια φορά, όταν ζούσε ο Άγιος Νεκτάριος, πήγανε χωρικοί από τον Κοντό (τοποθεσία της Αίγινας) και του είπαν ότι με την ανομβρία θα πάθουνε πολλές ζημιές. Ο Άγιος έκανε δέηση και άρχισε αμέσως δυνατή βροχή! Τα θυμάμαι πολύ καλά.

(Από το βιβλίο «Μίλησα με τον Άγιο Νεκτάριο», Β΄ Τόμος)

23) Ο δαιμονισμένος Σπύρος της Αίγινας

Στα τέλη του καλοκαιριού του 1904, ο Άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως (+1920) πήγε στην Αίγινα για να ιδρύσει εκεί τη Μονή της Αγίας Τριάδος, όπου σήμερα αναπαύεται το τίμιο και Θαυματουργό σκήνωμά του. Καθώς το πλοίο που τον μετέφερε πλησίαζε στο λιμάνι του νησιού, ένας νεαρός δαιμονόπληκτος, ο Σπύρος, έπεσε στο κατώφλι του φαρμακείου της Αίγινας και άρχισε να φωνάζει.

-Έρχεται, έρχεται ο δεσπότης! Τρέξτε να τον προϋπαντήσετε! Έρχεται ο Άγιος που θα σώσει το νησί!

Προσπάθησαν να τον ησυχάσουν αλλά δεν μπόρεσαν. Πλήθος περίεργων μαζεύτηκε γύρω του. Όλοι κοίταζαν με θλίψη το σωριασμένο παλικάρι και απορούσαν με τα λεγόμενά του. Μερικοί έτρεξαν στον εφημέριο, τον παπα-Μιχάλη.

-Ο Σπύρος παπά μαντεύει για κάποιο δεσπότη. Έρχεται φωνάζει ένας δεσπότης που θα σώσει το νησί.

Ο παπα-Μιχάλης έτρεξε να δει τι συμβαίνει. Πέρασε μέσα από το πλήθος και πλησίασε το Σπύρο. Εκείνος συνέχισε να φωνάζει, βγάζοντας αφρούς από το στόμα.

-Έρχεται ο δεσπότης από τη Ριζάρειο. Ο Θεός λυπήθηκε τον τόπο! Έρχεται ο Άγιος Πενταπόλεως!

Ο εφημέριος αφού παρακολούθησε για κάμποση ώρα σιωπηλός τον δύστυχο νέο, έφυγε συλλογισμένος για την αποβάθρα του λιμανιού. Εκείνη την ώρα ήρθε το καράβι από τον Πειραιά. Ανάμεσα στους επιβάτες ο παπάς ξεχώρισε τον δεσπότη. Έσκυψε με ευλάβεια και του φίλησε το χέρι.

-Καλώς ήρθατε στην Αίγινα σεβασμιότατε. Πρώτη φορά έρχεστε εδώ;

-Πρώτη, απάντησε χαμογελώντας ο Άγιος.

-Ορίστε, πάμε για το σπίτι… Μόνο…

-Θέλετε κάτι να πείτε;

-Να, εδώ πιο πέρα… Μας συγκλόνισε ένα γεγονός.

-Τι γεγονός;

-Υπάρχει ένας φτωχός νέος που σέρνεται στην αγορά, κλείνει τα μάτια και προφητεύει τα μέλλοντα. Αυτός βρίσκεται τώρα σωριασμένος και φωνάζει ότι θα έρθετε εσείς και θα σώσετε τον τόπο. Σας αποκαλεί μάλιστα άνθρωπο του Θεού… Άγιο!

-Πού βρίσκεται αυτός ο νέος;

-Από δω σεβασμιότατε…

Σε λίγο βρέθηκαν μπροστά στο φαρμακείο. Ο Σπύρος ήταν ακόμα πεσμένος εκεί. Με τα μάτια κλειστά και το στόμα αφρισμένο, έλεγε και ξανάλεγε:

-Έρχεται ο δεσπότης… Έρχεται να σώσει το τόπο… Θα φτιάξει Εκκλησία… Θα χτίσει μεγάλο Μοναστήρι…

Ο Άγιος Νεκτάριος κοντοστάθηκε. Ύψωσε τα μάτια στον ουρανό και προσευχήθηκε νοερά. Ύστερα σήκωσε το ραβδί του, βούλωσε με αυτό το στόμα του παλικαριού και είπε επιτακτικά:

-Το πνεύμα του πύθωνος το πονηρόν και ακάθαρτον, σε επιτάσσω εις το Όνομα του Χριστού του Εσταυρωμένου, να εξέλθης από τον νέον τούτον!
Την ίδια στιγμή ο Σπύρος αναστέναξε, άνοιξε τα μάτια του και σηκώθηκε όρθιος. Είχε απαλλαγεί από το δαιμόνιο! Γεμάτος ευγνωμοσύνη, έσκυψε και φίλησε το χέρι του σεπτού Ιεράρχη που τον έκανε καλά.

Πηγή: Οι δαίμονες και τα έργα τους, Ιερά Μονή Παρακλήτου, σελ. 455-457
Φωτογραφία: Από το βιβλίο «Μίλησα με τον Άγιο Νεκτάριο», 19) Ο Άγιος Νεκτάριος εξαφάνιζε την Αίγινα στην Κατοχή Άκου δω. Παντού γίνανε του κόσμου τα εγκλήματα. Κάψανε τα Καλάβρυτα, κάψαν τα χωριά όλα. Εδώ, δεν εράγισε ούτε πέτρα. Δεν άνοιξε μύτη. Για τη χάρη του Αγίου. Μιλώ για την Κατοχή. Ο γερμανός διοικητής Αθηνών, έλεγε ότι άμα περνάγανε τ’αεροπλάνα τους και πήγαιναν στην Κρήτη, δεν βλέπανε την Αίγινα. Ούτε καταχνιά ήταν, ούτε τίποτα. Κι όμως! η Αίγινα πουθενά. Τη σκέπαζε ο Άγιος. Από τον καιρό που ήρθε ο Άγιος στον τόπο μας, πάμε από το καλό στο καλύτερο. (Από το βιβλίο «Μίλησα με τον Άγιο Νεκτάριο», Β΄ Τόμος) 20) Το Θαύμα στον πόλεμο του 1940 και τα κεραμίδια Κάποιος νέος διηγόταν: «Είμαι Πειραιώτης. Μόλις επέστρεψα από το αλβανικό μέτωπο. Κινδύνεψα. Δίπλα μου ακριβώς, έπεσε μια οβίδα. Άνοιξε ολόκληρο πηγάδι. Εκείνη τη στιγμή, έρχεται αστραπιαία ένας παπάς – πού βρέθηκε; - και μου δίνει μια γερή σπρωξιά. Μ’ έριξε στο χώμα, αντίθετα από την οβίδα. Γλίτωσα, κυριολεκτικά από Θαύμα. Όταν γύρισα στον Πειραιά, άρχισα να ρωτώ γνωστούς παπάδες και να κοιτάζω φωτογραφίες Ιερωμένων, για να βρω τον παπά μου μ’ έσωσε. Εκείνος, μόλις μ’ έσπρωξε, εξαφανίστηκε. Ταραγμένος όπως ήμουν, ούτε που μού ’κοψε να τον αναζητήσω εκείνη τη στιγμή. Ανάμεσα στις φωτογραφίες που μου δείξανε, ήταν και μια του Αγίου Νεκταρίου. Αυτός είναι! Φώναξα ανατριχιασμένος. Γι’ αυτό έρχομαι στο Μοναστήρι του. Ήθελα κι εγώ, κάτι να προσφέρω στο Μοναστήρι του. Ρώτησα κι έμαθα ότι έσπασαν τα κεραμίδια τους και δεν είχαν χρήματα οι Μοναχές να τα επισκευάσουν. Ανέλαβα εγώ. Θα τα κάνω καινούργια απ’ την αρχή. Γι’ αυτό πηγαίνω. Είναι η δεύτερη φορά. Όταν πρωτοπήγα, με υποδέχτηκαν οι Μοναχές, δίχως να με γνωρίζουν. «Ήρθατε για τα κεραμίδια;» με ρώτησαν! Τα έχασα. Δεν είχα πει τίποτα σε κανέναν. Βλέποντας την απορία μου, μου είπαν: «Ήρθε χτες βράδυ χαρούμενος ο Δεσπότης μας (σ.σ. ο Άγιος) και μας το είπε!…» ». (Από το βιβλίο «Μίλησα με τον Άγιο Νεκτάριο», Β΄ Τόμος) Σημείωση: Ο Άγιος Νεκτάριος έχει Κοιμηθεί από το 1920, δύο δεκαετίες δηλαδή και περισσότερο πριν συμβούν όλα τα γεγονότα που περιγράφονται παραπάνω! 21) Η μετά θάνατον Εμφάνιση του Αγίου Νεκταρίου στον χωροφύλακα Όταν ακόμη ζούσε ο Άγιος έλεγε εις ένα χωροφύλακα άπιστον, να πιστέψει. Ότι υπάρχει δηλαδή Θεός, να μετανοήσει, να εξομολογηθεί, να εκκλησιάζεται, να κοινωνεί. Ο χωροφύλαξ όμως δεν επίστευε σε τίποτα. Πάντως ήλθεν εποχήν που ο χωροφύλαξ μετετέθη επί 12 χρόνια, από την Αίγιναν εις την Μακεδονίαν. Μετά όμως ξαναγύρισε εις την Αίγιναν, εις την παραλίαν της Αιγίνης, συνήντησε τον Άγιον Νεκτάριον, ο οποίος του επανέλαβε τα ίδια περί πίστεως λόγια. Εις την συνέχειαν ο χωροφύλαξ επήγε εις το καφενείον και ευρήκε τους παλαιούς του φίλους και συν τοις άλλοις τους είπε: "Εντύπωση μεγάλη μου κάνει πως αυτός ο Ηγούμενος της Αγίας Τριάδος (της Μονής του Αγίου) ζει ακόμη". "Ποιος Ηγούμενος;" τον ρωτούν. "Ο Ηγούμενος της Αγίας Τριάδος". "Μα ο Ηγούμενος της Αγίας Τριάδος, έχει πεθάνει τρία χρόνια τώρα". "Πώς είπατε, έχει πεθάνει τρία χρόνια; Μα εγώ τώρα τον συνάντησα στο δρόμο και τα είπαμε!". Ιερά συγκινήσις κατέλαβε πάντας, ως και τον χωροφύλακα όταν διαπίστωσε ότι ο Άγιος παρουσιάσθηκε για να τον συνετίσει και τρέμοντας επήγε εις το Μοναστήρι και προσεκύνησε μετανοημένος, τον Χριστόν και τον Άγιον Νεκτάριον. Πηγή: http://forum.athos.gr/index.php/topic,2153.0.html 22) Το Θαύμα της βροχής Άλλη μια φορά, όταν ζούσε ο Άγιος Νεκτάριος, πήγανε χωρικοί από τον Κοντό (τοποθεσία της Αίγινας) και του είπαν ότι με την ανομβρία θα πάθουνε πολλές ζημιές. Ο Άγιος έκανε δέηση και άρχισε αμέσως δυνατή βροχή! Τα θυμάμαι πολύ καλά. (Από το βιβλίο «Μίλησα με τον Άγιο Νεκτάριο», Β΄ Τόμος) 23) Ο δαιμονισμένος Σπύρος της Αίγινας Στα τέλη του καλοκαιριού του 1904, ο Άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως (+1920) πήγε στην Αίγινα για να ιδρύσει εκεί τη Μονή της Αγίας Τριάδος, όπου σήμερα αναπαύεται το τίμιο και Θαυματουργό σκήνωμά του. Καθώς το πλοίο που τον μετέφερε πλησίαζε στο λιμάνι του νησιού, ένας νεαρός δαιμονόπληκτος, ο Σπύρος, έπεσε στο κατώφλι του φαρμακείου της Αίγινας και άρχισε να φωνάζει. -Έρχεται, έρχεται ο δεσπότης! Τρέξτε να τον προϋπαντήσετε! Έρχεται ο Άγιος που θα σώσει το νησί! Προσπάθησαν να τον ησυχάσουν αλλά δεν μπόρεσαν. Πλήθος περίεργων μαζεύτηκε γύρω του. Όλοι κοίταζαν με θλίψη το σωριασμένο παλικάρι και απορούσαν με τα λεγόμενά του. Μερικοί έτρεξαν στον εφημέριο, τον παπα-Μιχάλη. -Ο Σπύρος παπά μαντεύει για κάποιο δεσπότη. Έρχεται φωνάζει ένας δεσπότης που θα σώσει το νησί. Ο παπα-Μιχάλης έτρεξε να δει τι συμβαίνει. Πέρασε μέσα από το πλήθος και πλησίασε το Σπύρο. Εκείνος συνέχισε να φωνάζει, βγάζοντας αφρούς από το στόμα. -Έρχεται ο δεσπότης από τη Ριζάρειο. Ο Θεός λυπήθηκε τον τόπο! Έρχεται ο Άγιος Πενταπόλεως! Ο εφημέριος αφού παρακολούθησε για κάμποση ώρα σιωπηλός τον δύστυχο νέο, έφυγε συλλογισμένος για την αποβάθρα του λιμανιού. Εκείνη την ώρα ήρθε το καράβι από τον Πειραιά. Ανάμεσα στους επιβάτες ο παπάς ξεχώρισε τον δεσπότη. Έσκυψε με ευλάβεια και του φίλησε το χέρι. -Καλώς ήρθατε στην Αίγινα σεβασμιότατε. Πρώτη φορά έρχεστε εδώ; -Πρώτη, απάντησε χαμογελώντας ο Άγιος. -Ορίστε, πάμε για το σπίτι… Μόνο… -Θέλετε κάτι να πείτε; -Να, εδώ πιο πέρα… Μας συγκλόνισε ένα γεγονός. -Τι γεγονός; -Υπάρχει ένας φτωχός νέος που σέρνεται στην αγορά, κλείνει τα μάτια και προφητεύει τα μέλλοντα. Αυτός βρίσκεται τώρα σωριασμένος και φωνάζει ότι θα έρθετε εσείς και θα σώσετε τον τόπο. Σας αποκαλεί μάλιστα άνθρωπο του Θεού… Άγιο! -Πού βρίσκεται αυτός ο νέος; -Από δω σεβασμιότατε… Σε λίγο βρέθηκαν μπροστά στο φαρμακείο. Ο Σπύρος ήταν ακόμα πεσμένος εκεί. Με τα μάτια κλειστά και το στόμα αφρισμένο, έλεγε και ξανάλεγε: -Έρχεται ο δεσπότης… Έρχεται να σώσει το τόπο… Θα φτιάξει Εκκλησία… Θα χτίσει μεγάλο Μοναστήρι… Ο Άγιος Νεκτάριος κοντοστάθηκε. Ύψωσε τα μάτια στον ουρανό και προσευχήθηκε νοερά. Ύστερα σήκωσε το ραβδί του, βούλωσε με αυτό το στόμα του παλικαριού και είπε επιτακτικά: -Το πνεύμα του πύθωνος το πονηρόν και ακάθαρτον, σε επιτάσσω εις το Όνομα του Χριστού του Εσταυρωμένου, να εξέλθης από τον νέον τούτον! Την ίδια στιγμή ο Σπύρος αναστέναξε, άνοιξε τα μάτια του και σηκώθηκε όρθιος. Είχε απαλλαγεί από το δαιμόνιο! Γεμάτος ευγνωμοσύνη, έσκυψε και φίλησε το χέρι του σεπτού Ιεράρχη που τον έκανε καλά. Πηγή: Οι δαίμονες και τα έργα τους, Ιερά Μονή Παρακλήτου, σελ. 455-457